Interview

OP BEZINNING IN HET BOS

Elke dag ontdek ik meer en meer mooie dingen. het volstaat om iemand horendol te maken, liet Monet zich ooit ontvallen. Of in het geval van Loulou Beavers: laaiend enthousiast. Bij Loulou geen woord over het tegenvallende licht, over deze of gene soort die het vertikte om op te dagen of over de verkeerde lenzen mee, maar alleen 100% feelgoodverhalen waarin het woord "geweldig" meer dan eens valt. nochtans was het ooit anders, want toen Loulou zich zeven jaar geleden volop ging toeleggen op natuurfotografie, was ook zij een volbloed "soortenjager". Tot ze na een tijdje bemerkte dat ze almaar vaker met erg gelijkende foto's van pakweg vossen, leeuwen of jan-van-genten terugkwam. De vrees om voor de rest van haar leven dezelfde beelden te blijven maken, deed haar evenwel besluiten om het roer volledig om te gooien. De vastberadenheid was zo groot dat ze zichzelf verplichtte om - enkel gewapend met haar fototoestel en een 50mm lens - zo lang post te vatten op een plekje in het bos naast haar huis tot ze zag wat ze zou doen.



IMPRESSIONISTISCHE PLAATJESMAKER

Het was daar en toen dat Loulou besliste om niet langer te streven naar het ideale beeld dat ze voor ogen had, maar om voortaan het pad van creativiteit en sfeer te bewandelen. Ze zou niet zozeer meer registrerende plaatjes plannen, veeleer de natuur beleven. steeds vaker zouden beelden spontaan ontstaan, slechts geleid door het frisse ochtendlicht en de inspirerende sfeer van het moment. Ze leerde - zoals ze het zelf zo mooi uitdrukt - haar verveling te koesteren zodat ze als vanzelf gedwongen werd om haar creativiteit aan te scherpen. Door met andere ogen naar de natuur te kijken, ontdekte ze ook dat ze anders ging denken over hoe ze die beleving in beeld zou brengen en zette ze haar eerste stappen richting macrofotografie. scherpte verloor aan belang, het abstracte won terrein dankzij meervoudige belichting en langere sluitertijden die vanaf nu voor de zeggingskracht zorgden.

De soft-focus door dubbele belichting groeide in geen tijd uit tot haar handelsmerk.

door verschillende opnames na elkaar te maken en tussendoor te spelen met scherpte, wind of witbalans, ontstaan - na het samenvoegen van de opnames in de camera - gloedvolle droombeelden. Een tendens die overigens ook doorwerkte in haar wildlife-fotografie. Ze liet de telelenzen immers voor wat ze waren en fotografeerde voortaan vrijelijk vanuit de hand. Op die manier wist ze wonderwel de beweging van bijvoorbeeld een leeuw te volgen, zodat ze kon spelen met langere sluitertijden die de gracieuze bewegingen van het dier perfect in de verf wisten te zetten.



RUIG EN ROMANTISCH

Wildlife en artistieke macrofotografie, het lijken twee werelden die mijlenver van elkaar verwijderd liggen. Maar niet voor Loulou. Natuurfotografie is voor haar immers bovenal een manier om zich op een creatieve en artistieke manier uit te drukken. alle vormen van natuur ervaart ze ook als even indrukwekkend, fragiel en sterk. Of een beeld nu gemaakt is in haar tuin, op IJsland, ergens in Afrika of in Yellowstone, ze verliest haar doel nooit uit het oog: de natuur tonen op haar best. Zoals Claude Monet zijn penseel gebruikte, hanteert Loulou Beavers haar camera als instrument om de schoonheid van de natuur in de verf te zetten. Voor haar geen grotere waardering dan wanneer blijkt dat iemand oprecht ontroerd is door haar foto's.



Enkele van Loulou's inspirerende voorbeelden zijn onder meer Vincent Munier, Jim Brandenburg (en dan vooral zijn wolvenportretten), Sandra Bartocha en Jerome pruniaux. Inspiratie put ze verder ook uit het zichzelf voortdurend in vraag blijven stellen en uit kritiek van anderen. Alleen door voortdurend open te staan voor kritische inzichten kan je een eigen smaak ontwikkelen, ontdek je wat je zelf een mooi beeld vindt. Een mooi beeld is immers geen louter fototechnische aangelegenheid, maar hoofdzakelijk een gevoelsmatige aangelegenheid. En ook dat heeft weer zijn beperkingen. Soms kunnen beelden niet meer zijn dan een abstract detail van de realiteit,omdat de realiteit te overweldigend is. Zoals die keer toen Loulou in Yellowstone bij -28c 's ochtends in het donker op pad ging en ze ineens een kudde bizons door de sneeuw zag trekken, in het heldere schijnsel van de maan. Om het plaatje helemaal onwezenlijk te maken, begon vlakbij ook nog een roedel wol ven te huilen....Kippenvelmomenten die je als fotograaf nooit helemaal kan vastleggen, dan kan je niet anders dan stoppen met fotograferen en gewoonweg genieten.